به مناسبت  15 مهر روز روستا و عشاير،‌ دفتر كشاورزي مركز آمار ايران اعلام كرد:‌

اولين سرشماري كشاورزي ايران در سال 1352 فقط در نقاط روستايي اجرا شد و پس از آن در سال‌هاي 1367، 1372 و 1382 سرشماري كشاورزي به صورت عمومي (نقاط شهري و روستايي) به مرحله اجرا درآمد. سرشماري عمومي كشاورزي 1393 چهارمين سرشماري عمومي كشاورزي كشور بود كه مهرماه آن سال به مرحله اجرا درآمد كه در اين سرشماري بيش از 4 ميليون بهره‌بردار كشاورزي در سطح كشور سرشماري شده‌اند كه سهم بهره‌برداران روستايي 87 درصد بوده است.

طبق نتايج حاصل از سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1395، جمعيت كشور 79926270 نفر بوده است كه 26 درصد در نقاط روستايي سكونت داشتند.

مساحت اراضي كشاورزي كشور 16.5 ميليون هكتار مي‌باشد كه 92 درصد در مناطق روستايي است. همچنين مساحت اراضي زراعي كشور 14.7 ميليون هكتار كه 93 درصد در مناطق روستايي و اراضي باغي1.8 ميليون هكتار مي‌باشد كه 89 درصد آن در نقاط روستايي واقع شده است.

همچنين مطابق نتايج سرشماري عشاير كوچنده 1387، جامعه عشایر کوچنده ایران شامل 102 ایل و 597 طایفه مستقل است. از نظر تعداد جمعیت، ایل‌های بختیاری، قشقایی و ایلسون (شاهسون) بزرگ‌ترین و مهم‌ترین ایلات کشور هستند.

جامعه عشایر کوچنده کشور از 212660 خانوار با جمعیت 1186830 نفر تشکیل شده است. 51.3 درصد افراد این جامعه را مردان و بقیه را زنان تشکیل می‌دهند. 63 درصد افراد 6 ساله و بیشتر جامعه عشایر کوچنده باسواد و بقیه بی‌سوادند. نرخ باسوادی در مردان 70.9 درصد و در زنان 54.8 درصد است.

از 961377 نفر جمعیت 10 ساله و بیشتر در جامعه عشایری، 713425 نفر (معادل 74.2 درصد) را جمعیت فعال تشکیل می‌دهند.

امرار معاش عشایر کوچنده وابسته به فعالیت دامداری است و اصلی‌ترین هدف آن‌ها از کوچ نیز استفاده از منابع طبیعی برای چرای دام‌ها است.

هر چند جمعیت عشایر کوچنده نسبت به کل جمعیت کشور بسیار کم است اما این جامعه با بهره‌گیری از 28 درصد مراتع کشور، 30 درصد دام سبک (22 میلیون رأس گوسفند و بره و بز و بزغاله) و 4 درصد دام سنگین (305 هزار رأس گاو و گاومیش و شتر) را در اختیار داشته و حدود 25 درصد گوشت قرمز کشور (190 هزار تن) را تولید می‌کنند.