براساس نتايج سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1395 "ميزان باروري كل[1]" ايران رقمي برابر  با 2.01 فرزند محاسبه شد. اين شاخص براساس نتايج سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1390 برابر 1،8 فرزند محاسبه شده بود.

·        ميزان باروري كل ايران براي نقاط شهري كمتر از سطح جانشيني و برابر 1،86 فرزند و در نقاط روستايي بالاتر از سطح جانشيني و برابر 2،48 فرزند به دست آمد.

·        حداقل ميزان باروري كل مربوط به استان گيلان با رقم 1،38 و حداكثر آن مربوط به استان سيستان و بلوچستان با مقدار 3،96 فرزند مي‌باشد.

·        اين شاخص براي استان تهران برابر 1،56 فرزند محاسبه شد.

·        استان‌هاي گيلان، مازندران و تهران به ترتيب با ارقام 1،38 و 1،51 و 1،56حداقل ميزان باروري و استان‌هاي سيستان و بلوچستان، خراسان جنوبي، خراسان شمالي و هرمزگان به ترتيب با مقدار 3،96 ، 2،85، 2،84 و 2،64  فرزند، بالاترين ميزان باروري را در كشور به خود اختصاص داده‌اند.

·        ميزان باروري كل در همه استان‌هاي كشور، به غير از استان گيلان، نسبت به دوره‌هاي سه ساله قبل، افزايش يافته است.

·        در مجموع، ميزان باروري كل در 17 استان بالاتر از ميانگين باروري كل كشور بوده و 14 استان نيز باروري پايين تر از ميانگين كشوري داشته‌اند.

·        الگوي سني باروري نشانگر افزايش ميزان باروري در سنين 39-30 ساله و 19-15 ساله است. اين تغيير از يكسو بيانگر جبران باروري تاخيري و از ديگر سو پيشرسي ازدواج و باروري سنين پايين تر از 20 سال بوي‍ژه در نقاط روستايي را نشان مي­دهد.

·        ميزان باروري ويژه سني 15-19 ساله تا 40-44 ساله كل كشور اندكي افزايش يافته است.

·        افزايش باروري به ترتيب در گروه‌هاي سني 35-39 ساله، 30-34 ساله و 15-19 ساله زنان شهري مشهود است. بيشترين افزايش در باروري ويژه سني 35-39 ساله زنان شهري صورت گرفته است. اين تغيير الگوي سني سهم بسزايي در رسيدن ميزان باروري كشور به سطح جانشيني را داشته است.

·        در نقاط روستايي، بيشترين افزايش باروري در گروه سني 15-19 ساله مشاهده مي‌شود.

·        سطح باروري در ايران در سال هاي اخير روند افزايشي آرام داشته است.

·        الگوي سني باروري در سال‌هاي اخير از الگوي زودرس فرزندآوري به سمت الگوي ديررسي فرزندآوري در حال تغيير بوده است.